باز هم حرفی دوستانه ،

باز هم حرفی تکراری

حرفی به تو دوست عزیز

تا شاید که همدرد من شوی،

یا شاید راهی برای یکی شدن یافتیم

برای یکدل شدن ، یک رنگ شدن

برای دوری از خودخواهی ، خودبینی و تبعیض و تنفر و جدایی

و  حرف اول و آخر این صفحه  به آنانی که از نفاق و تفرقه بیزارند:

تعصب کارآترین ابزار شیطان (اهریمن یا پلیدان) برای جدایی انسانهاست و احساسات پوچ، پرده ایست که حقیقت(راستی و درستی) را از ما نهان خواهد ساخت.

تعصب یا پیش داوری، پافشاری بدون دلیل و غیر قابل اثبات فلسفی یا تجربی را گویند. ریشهٔ تعصب عشق و علاقه کورکورانه به یک عقیده یا شخصی می‌باشد که باعث می‌شود که انسان به راحتی حرف بی‌دلیل یا بدون دلایل کافی را نه تنها بپذیرد بلکه بر روی آن پافشاری هم داشته باشد. نقطه مقابل تعصب تنفر و کینه و ... است که نفرت بی دلیل یا بدون دلایل کافی از عقیده یا شخصی است.

دو نمونه از بارزترین تصمیم گیریهای کورکورانه و متعصبانه که باعث می شوند تا انسانها از تحقیق و حقیقت جویی دور شوند و در نهایت منجر به جدایی گردد :

1- تعصب اعتقادی (دینی ، مذهبی ، مکتبی ، ....)

2- تعصب اجتماعی (نژادی ، ملیتی ، محلی....)

پس در رابطه با تعصب اعتقادی که اکثر نزاعها و جداییها بر سر آن است ، یادآور می شویم که :

- در دین هیچ اجباری نیست، راه هدایت و ظلمت بر همگان روشن گردیده.

- به ریسمان الهی چنگ بزنید و فرقه فرقه نشوید.

- بهترین راه نزد خدا ، پرهیز از خودخواهیست و تسلیم شدن در برابر آنچه پروردگار می خواهد.

در زندگی ،

خودمان قاضی خودمان باشیم و

حق را به حقیقت دهیم نه به آنچه از آن ماست و به ما نسبت دارد

آری،

راستی و درستی را آنسوی تعصب خواهیم یافت.

ضمن تشکر از  اظهارنظر آقای محمدحسین (در مطلب مربوط به خزها ) لازم دانستم در مورد نظر قبلی خودم توضیحاتی عرض نمایم
من پیش خودم گمان می کردم یه کمی نویسندگی بلدم ولی با توجه به نظر اخیر آقای محمدحسین ،متوجه شدم که هیچ چیز از نویسندگی

نمی دانم و هیچی بلد نیستم. چون در نوشتارم نتوانستم منظور خودم را برای کاربران عزیز وب ایراد کنم و از این بابت از خودم

متأسفم.
 به قول آقای محمد حسین بنده که متوجه نظر ایشان در پست ارسالی مربوط به خزها نشدم و ناخواسته باب اعتقادی دینی باز شد عرض کنم که از

این بابت معذرت می خواهم. البته من هم قصد دخول به چنین مبحثی نداشتم ولی با مرور به نوشتار ناقصم متأسفانه شاید چنین بازتابی

را داشته که عزیزی همچون آقای محمدحسین ، نظر بنده را آمرانه و پدرانه برداشت نمایند که در اینجا بر من واجب شد که اگر چنین پنداشته  

شده است ابتدا از آقای محمدحسین و بعد از کلیه عزیزانی که موجبات انحراف اذهانشان گردیده عذر خواسته و برای رفع شبهه و

روشنگری توضیحاتی بنویسم.
من نه اسراییلی ام ، نه یهودی و نه متعصب بر هر قومیت . اعتقاداتم عاری از هر گونه محدودیت دینی است و سعی می کنم همیشه

منعطف وتسلیم حقیقت و راستی باشم و هیچگاه به دانش خویش تکیه نخواهم کرد وبرای بیشتر دانستن و فرقان از پروردگار خویش

طلب هدایت دارم و در این راستا جهد و کوشش خواهم کرد .

بحث و اظهار نظر در مورد ادیان و نژاد و قومیتها و اعتقادات بیگانگان ،

چیزی نیست که صحبت امروز و دیروز باشد . این مقوله ایست که در سالیان کهن و پیشین نیز موجب تنشها ،ستیزها ، جداییها و

کشتارهایی گردیده است.
وهمواره در این ایام کسانی بوده اند و خواهند بود که از نفاق و جدایی و دشمنی بیزارند و در اندیشه تقریب و وحدت و مهرورزی و

یکدلی باشند.
من اگر از اسراییل دم زدم و آن را توصیف کردم ، هدفی جز این نداشتم که عرض کنم انان نیز به ظاهر و شعار  سنگ معنویت و

دینداری را به سینه می زنند و با ابزار و شعارهای مقدس منافع قوم خویش را خواستارند ،  نه اینکه چون اسمی زیبا را یدک می کشند

پس پاک و مبرا خواهند بود.
نیت من فقط استفاده از ابزار و هر وسیله برای نزدیک شدن و تفاهم است که می توان با تحمل سلایق و عقاید دیگران یک محیط محترم

و مودب ایجاد شود که خود موجبات رقم خوردن یک چارچوب و قانون را رقم خواهد زد. واگر از دین و قومیت خاصی سخن به میان

آمد نه نشان بر تأیید و نه نشان بر رد آن قوم است .
 فرموده آزادمرد تاریخ ، معلم آزادگان ،امام حسین (ع)، مبنی بر اهمیت آزادگی و انسانیت نسبت به دینداری ، همان اشاره به آیات

صریحی از قرآن مبین نظیر لا اکراه فی الدین ...   ، واعتصموا بحبل الله...  ، ان الذین امنوا و هادوا و نصاری....  ، می باشد.
نمی خواهم دوباره وارد اینگونه مباحث شوم ولی چون در نظر مندرج اقای محمد حسین پیرو نظر بنده در مورد دو پیامبر (یعقوب وداوود) سخن به میان آمد مجبورم که عرض کنم از آنجا که پروردگارِ بسیار بخشنده با وجود چنین ارتکاب خطا از این بزرگواران،در نهایت ازآنان  به نیکی یاد می کند، متوجه می شوم که یقیناً آن دو به توابیت و رحمانیت خالق خویش ایمان داشته و از او طلب مغفرت نموده اند که مطمئناً مغفرت آنان مورد تأیید و ترحم پروردگارِ هستی بخش قرار گرفته است که با نیکی از آنان یاد می شود و من نیز مجابم به نیکی از آنان یاد کنم .

حتی من سعی می کنم در زمان خویش هم اگر خطا یا گناهی از کسی در برابر چشمانم نیز سر بزند ، هیچگاه به دیده رد و منحوس بدو ننگرم، بلکه با نیک پنداری به طلب مغفرت او در خلوتگاه بیاندیشم که شاید اگرخداوند تواب و رحیم اورا بخشید، بیهوده از من پلید پنداری باقی نماند.
من به خودم اجازه نمی دهم که خویش را به امت یا پیامبری و بالعکس نسبت دهم و با یدک کشیدن نام آنان و از خود دانستن انان، خودم را از نافرمانی خداوند بری بدانم چون به آیه شریفه :لاتزرو وازر... واقفم و مطمئنم همانگونه که نوح نتوانست فرزند خویش را از ضلالت و پلیدی و عذاب خداوند رها سازد من نیز با محبت و یدک کشیدن نام دین و مذهبی ، رضایت پرورگار را حاصل نخواهم کرد
اگر به وضعیت کنونی ایران اشاره شد ، این نیست که جایگاه ایران را با دیگر کشورها در تظلم و ستمگری مقایسه کنم بلکه منظورم این بود که در هرجا حتی با یدک کشیدن نامها و شعارهای دینی می توان ظلم و ستم را مشاهده کرد که هیچگاه نمی توان آن را متوجه حاکمان آن جوامع کرد بلکه به تحقیق ، یقین خواهد شد که این تظلم و ستمگری منشأیی از خود ملت دارد.
                      

-در مورد زندگی توأم با آرامش در دنیا نیز همانگونه که در مطلب «صافکار نمونه شهر» که در همین وب درج شده است ،معتقدم دنیا جای خوشگذرانی و لذت نیست. همانطور که فراعنه با آن همه دارایی وتوانایی، از ترس حفظ جان خویش حتی به فرزندان و خانواده خویش مشکوک و مظنون بودند ،پس مطمئناً نه تنها لذتی از لحظه های خویش نبرده بلکه همیشه ایام را در بیم و هراس به سر برده اند. در مقابل نیز با مرور زندگی مردان خدا هم متوجه می شویم که آنان هم از لحظه های دنیایشان جز مشقت و نامهربانی، لذتی نصیب نگردیده ولی آنچه آن والاترین ها را ازپست ترینها متمایز می نماید نیّات آنان است فراعنه نیتی جز خودخواهی و دنیاطلبی- و انبیا  و

اوصیا هدفی جز بندگی و خشنودی پروردگارشان را نداشته اند که البته این مصایب و ناملایمتی و جهد و کوشش و صبوری برآنان، با یاد خدا به آرامش مبدل می گردد.

الا بذکرالله تطمئن القلوب . منظور من از آرامش این آرامش است.

با توجه به اینکه در سطر فوق صحبت جهد شد و این موضوع نیز در فرمایشات آقای محمد حسین البته بانام جهاد ایراد شد ، لازم دانستم که از تبلیغات خصمانه و مغرضانه حکومتهای غربی در مورد جهاد در اسلام که سعی بر آن دارند این فریضه را همردیف جنگ و ستیز و ترور در بین جهانیان منتشر کنند ، مطلبی عرض نمایم؛ جهاد قبل از فرمان جنگ ، به جهد و کوششی یا همان تلاشی  اتلاق می شود که از هرطریق در راستای اجرای فرمان و احکام الهی صورت پذیرد  ، نظیر کوشیدن و سختی کشیدن برای پا گذاشتن بر خودخواهی و غرور ، نظیر تلاش برای احقاق حقیقتی ولو آنکه با بروز آن حقیقت به جایگاه و شخصیت شما آسیب و خسرانی وارد شود. نیک کرداری ونیک گفتاری و کمک به همنوعان حتی در حد از خودگذشتگی و ایثار  و تبلیغ نیکی با وجود داشتن هزینه ها و مصایبش ، صورت می گیرد. جهاد صرفاً به جنگ و ستیز با بیگانگان نیست بلکه سرانجام برخورد  با آنانی است  که آگاهانه برای خداوند متعال شریک و در کفر خویش پایدارند ، می باشد.البته متأسفانه بعضی از به ظاهرمسلمین با کج روی و افراط خویش ، جهاد را فقط به شمشیر و سلاحش می شناسند  که این دیدگاه ،  بیش از پیش اهداف دشمنان متعصب  اسلام را رقم خواهد زد و مانع جذب اذهان عالمیان و سوق به این دین و آیین  می شود . 
       .
و در اخر از اینکه آقای محمد حسین مرا به دوستی نپذیرفتند به حال خودم متأسفم،  امیدوارم لیاقت دوستی با شما گرامی را بدستم آورم

.دوستت دارم

ضمناً یاددآور می شوم همانطور که مکتب جعفری(که منسوب است به حضرت امام جعفر صادق(ع) )  شعبه ای از شاخه امامیه اثنی عشر در مذهب شیعه است ، وهابیت یا وهابیگری نیز از فرقه حنبلی یکی از فرق چهارگانه مذهب سنی ها یا اهل تسنن نشأت میگیرد .

.به امید روزی که از خصومت و گمراهی حرفی نشنویم ،

  دعاگوی شما هستم

شما چی می گین؟

من و سه تا رفیقام ( مهدی –حسین-علیرضا) لب چهارراه میدون امیر که پاتوق گاه گداری ما بود ولو بودیم و این طرف و اون طرف عابرای پیاده رو دید می زدیم. تخمه میشکوندیمو ...ـس شعر می گفتیم .

از چندمتریمون یه پژو نقره ای که راکبشو می شناختیم بدون اینکه ما رو ببینه ،اومد و رد شد .

حسین با دیدن این صحنه شروع به فحاشی کرد و اون بابا رو به فحش و ناسزا گرفت (البته نه بلند بلند ، طوری که فقط ما میشنیدیم) خلاصه شروع کرد به بد و بیراه گفتن به اون بنده خدا .

مهدی و علیرضا که منتظر همچین سوژه هایی بودن هم کم نیاوردن هفت هشتا فحش دیگه پیوست و ضمیمه دری بریهای حسین کردن و بحثمون شروع شد .

مهدی گفت :

-       کثا...ــا ریـ...ن تو مملکت.!!! ...ــون مردمو اوتوبان کردن!!! با از خداو پیغمبر گفتناشون مردمو دارن می چاپن

 !!!

-       حسین در حالی که چند تا فحش به پدر اون بابا میداد، گفت :

-     

  تا دیرو پِدِرِش سِوار خر میشُدَ حالا بِرِ مَ قیافه میگیرَ . ریدِمو .

-       علی رضا گفت :  به حَرضِت عباس، پارسال موتول گازی سِوار میشُد حالا نَگاش کُ چه شَکلَ . جای نِگوی!!

-        

خلاصه تا هرچی فکرشو بکنی ، یاوه و لیچار بار اون بنده خدای از خدا بیخبر کردن. من هم بدون اینکه با اونا و بد دهنیهاشون مخالفت بکنم رفتار اونارو هم تأیید نکردم .ولی با اون چرت و پرتهایی که با اون لهجه معروف بامزه و بیمزه کاشونی میگفتن، نمی تونستم جلوی خنده هامو بگیرم.

درست بود دل خوشی از اون آدما نداشتم اما ته دلم از رفتار رفیقام بیشتر ناراحت بودم . نه برای بددهنی ها و فحاشیشون. بلکه برای .... چی بگم ! بعداً بهتون می گم برای  چی از دستشون ناراحت شدم ، 

من رفیقامو که چه عرض کنم آدمای این جامعه رو خوب می شناسم .

یه ده دقیقه یه ربعی گذشت بحث و میزگردمون از اون بنده خدا خارج شد ..رفتیم سر استقلال ، پیروزی و فوتبال کثیف و سیاسی از این حرفا.

حسابی بحثمون گل انداخته بود .

همینجوری که بحث می کردیم یه پژو نقره ای برامون یه بوقی زد و کنار ما ترمز زد . همون بنده خدایی بود که یه ربع پیش خودشو ،پدر مادر و جد و آبادش،  مورد لطف حسین و علیرضا و مهدی قرار گرفته بود ، بود .از ماشین پیاده شد و با چهره خندون همیشگیش اومد پیش ما . زودتر از ما به ما سلام کرد .  اینجوری :

-       سلاآآم و علیکم جمیعاً و رحمت اله .

به به ، به به

جمع بر و بچه های محلمون هم که جَمعه

به به ، به به

با گشاده رویی شروع کرد به تعریف و تمجید کردن ما و بچه های مخلص محل. از ما دعوت کرد که به جمعشون یه سری بزنیم و گفت : بیایید پیش ما و ما از برکاتتون مستفیض شیم .

مهدی گفت :

-       حاج آقا شما که مار به جمعتون راه نمی دین. شما کجا و ما کجا !

-       حسین گفت :

-       - حاج آقا شما سرور مایین . شما بزرگ و معتمد محلین شما امر بفرما  ما در نوکری حاضریم .

-       راکب ماشین نقره ای که حسابی از تعارف و تماجید! حسین و مهدی و علیرضا کیف کرده بود یه نگاهی به من کرد و متوجه شد که من از یه چیزی شاکی ام .

آره ، من شاکی بودم .از دست دوستام شاکی بودم  ولی گذاشتم تا حاج آقا بره تا اعتراض خودمو بهشون اعلام کنم .

-       اون بنده خدا با کوله بار و اندوخته ای از تعریف و تمجید سوار بر ماشین نقره ایش شد و رفت .

-       بلافاصله همون دوستایی که تا دو دقیقه پیش قربون صدقه اون حاج آقامیرفتن دوباره شروع به فحاشی و بد وبیراه نثار اون بابا گفتن ،کردن.

در آخر من هم نتوانستم حرف دلم را پنهان کنم و لب به سخن گشودم و  دوستانم را از این دو رویی بیدار کردم و آنها را متوجه اشتباهشان ساختم.

حالا شاید متوجه شدین چرا چهره من دَرهم بود.

این رذیله فقط خصلت «دوستای من» نیست. متأسفانه طاعونیست که «جامعه ما» را دچار ساخته .

-       سرطانی به نام دورویی و ریا ، زبانبازی و شعار و تظاهر که همگی اولاد دروغند .

-       شما چی میگین ؟

این یک داستان یا یک خاطره خیالی بود که حقیقت  جامعه ای است که درآنیم.              

چرا فقیر هستیم؟ بسیار زیبا و تامل برانگیز!